Als begeleider van ouders

Op mijn werk zag ik steeds meer kinderen die moeizaam eten. Ik begreep niet goed waarom het eten zo aan het veranderen was. Maar meer ouders hadden moeite om hun kind te laten eten. Zo zag ik ook een kind wat na overgeven in de nacht ineens groenten liet staan wat hij daarvoor gewoon nog at. En mijn advies aan deze ouders was; gewoon blijven aanbieden en rustig afwachten want hij krijgt gewoon vanzelf weer honger. Je hebt het als ouder ook vast wel eens gehoord van iemand. Maar oh boy zat ik ff fout. Dit zelfde kind moest een aantal weken later nog een keer overgeven en dit duurde een paar dagen. Sindsdien eet hij geen aardappelen, groenten en vlees meer.

Natuurlijk zag ik nu ook wel in dat dit een verkeerde wending ging krijgen. Ik ben in overleg gegaan met de gedragsdeskundige en logopediste die aangesloten waren bij mijn groep. Op dat moment kwam ik niet veel verder dan de erkenning dat dit een groter wordend probleem was en dat wij als behandelcentrum daarin niet konden voorzien. Gedreven als ik ben liet ik het daarbij niet zitten. Het liet mij niet los. Ik herkende ineens mijn eigen situatie met mijn kinderen waarin ik niet geholpen werd door artsen. Ik werd altijd gezien als de over beschermende ouder. Wat enorme onzin was natuurlijk. En als het aan mij zou liggen dan ging deze ouder zich niet zo eenzaam met haar probleem hoeven omgaan.

Zoektocht

Ik ben gaan zoeken en kwam wel degelijk therapieën tegen maar ook voor het eerst kwam ik het woord ARFID tegen. Daarna kon ik een kennissessie bijwonen via het Leokannerhuis en daar leerde ik de eerste beginselen over de bestaande therapieën. In overleg met de logopediste en de gedragsdeskundige ging ik starten met eetlesjes met kinderen van mijn groep, Hierin werk ik ongeveer 10 minuten met een kind in een 1 op 1 sessie. En wat vind ik dat leuk om te doen en ik behaalde ook wat succes verhalen. Kinderen durven in de rustige setting en gestructureerde manier van werken ineens heel veel. Van even aanraken tot het in de mond durven stoppen en daadwerkelijk eten.

Super gaaf. Ik ben me meer en meer gaan verdiepen. Natuurlijk kwam het boek overleven met ARFID van Rita Maris op mijn pad en nu is het inmiddels zover dat ik bijna nergens iets kan lezen of het gaat over de eetproblemen door autisme. Het is een beetje mijn wereld geworden. Inmiddels ben ik nu meer dan 3 jaar bezig met de eetproblemen rondom autisme, ARFID, Selectief eten of picky eating en de prikkelverwerking dat ik er een steeds helder wordend beeld van krijg.

Ik zie kansen

Nou is ARFID niet helemaal mijn ding omdat daarbij nog meer psychologische problemen komen kijken. Iemand met ARFID eet zo weinig dat het gevaarlijk is. Je hebt het dan over een eetstoornis. Al zie ik bij kinderen met autisme, downsyndroom en ontwikkelingsachterstand dezelfde problematiek maar vaak wordt er wel voldoende gegeten om te groeien en overleven. Maar waar ik inmiddels veel over weet is de invloed van het autistisch denken en de prikkelverwerking in relatie tot de eetproblemen.

Het is werkelijk boeiend om te zien dat als ouders kleine aanpassingen doen in hun verwachtingen wat dat oplevert. Door eten op een andere manier aan te bieden. Een kind te betrekken bij het kopen en bereiden van de maaltijd maakt dat een kind meer open gaat staan om het ook te proeven. Voor heel veel kinderen liggen er nog veel kansen.